Nie \u017cyje profesor John Mainstone, kt\u00f3ry od ponad p\u00f3\u0142 wieku nadzorowa\u0142 najd\u0142u\u017cszy trwaj\u0105cy bez przerwy eksperyment na \u015bwiecie: tak zwany eksperyment kropli smo\u0142y. Na czym polega\u0142y jego badania?<\/strong><\/span><\/p>\n W dzisiejszych czasach \u015bwiat, a z nim rozw\u00f3j technologii stale nabiera rozp\u0119du. S\u0105 jednak takie eksperymenty, kt\u00f3re trwaj\u0105 dekady. Eksperyment kropli smo\u0142y na australijskim Uniwersytecie Queensland zosta\u0142 rozpocz\u0119ty w 1927 roku przez profesora Thomasa Parnella. Jego celem by\u0142o pokazanie, \u017ce smo\u0142a, mimo niekt\u00f3rych cech w\u0142a\u015bciwych dla cia\u0142 sta\u0142ych (np. w temperaturze pokojowej mo\u017ce by\u0107 dosy\u0107 \u0142atwo roztrzaskana na kawa\u0142ki) jest w rzeczywisto\u015bci p\u0142ynem o du\u017cej lepko\u015bci.<\/span><\/p>\n Eksperyment jest bardzo prosty: smo\u0142\u0119 umieszczono w szklanym lejku i obserwowano, czy spadn\u0105 jakiekolwiek krople, \u015bwiadcz\u0105ce o ciek\u0142ej naturze substancji. Niestety przez trzy pierwsze lata smo\u0142a sp\u0142ywa\u0142a wzd\u0142u\u017c lejka, co umo\u017cliwi\u0142o opadanie kropli. Od czasu jego udro\u017cnienia – w ci\u0105gu osiemdziesi\u0119ciu trzech lat – spad\u0142o ich jedynie osiem. Co zaskakuj\u0105ce, \u017caden naukowiec nie by\u0142 jednak bezpo\u015brednim \u015bwiadkiem spadaj\u0105cej kropli smo\u0142y. W 2000 roku, kiedy miano zarejestrowa\u0107 to wydarzenie kamera niestety uleg\u0142a awarii. Na podstawie bada\u0144 oraz czasu opadania oszacowano, \u017ce lepko\u015b\u0107 smo\u0142y jest ponad 230 miliard\u00f3w razy wi\u0119ksza od wody.\u00a0<\/span><\/p>\n Zmar\u0142y w ubieg\u0142ym tygodniu w wieku 78 lat profesor Mainstone nadzorowa\u0142 eksperyment przez ostatnie 52 lata. Na pocz\u0105tku tego roku stwierdzi\u0142, \u017ce spadku kolejnej kropli mo\u017cna si\u0119 spodziewa\u0107 pod koniec roku.\u00a0Oczekuje si\u0119, \u017ce obj\u0119to\u015b\u0107 paku w lejku wystarczy na kontynuowanie eksperymentu przez przesz\u0142o kolejnych 100 lat.<\/span><\/p>\n \u201eOddanie profesora Mainstone\u2019a eksperymentowi d\u0142ugo po jego oficjalnym przej\u015bciu na emerytur\u0119 zapewni\u0142o, \u017ce media, wyk\u0142adowcy i studenci mieli \u0142atwy dost\u0119p do informacji na temat eksperymentu (…) – powiedzia\u0142a Halina Rubinsztein-Dunlop z Uniwersytetu Queensland. – \u015amier\u0107 Johna jest szczeg\u00f3lnie smutna, poniewa\u017c podczas jego s\u0142u\u017cby jako opiekuna eksperymentu nie mia\u0142 on okazji zobaczy\u0107 na w\u0142asne oczy spadaj\u0105cej kropli\u201d. <\/span><\/p>\n Profesor s\u0142yn\u0105\u0142 z bardzo pow\u015bci\u0105gliwych odpowiedzi i spokojnego charakteru. Na pytanie dziennikarza: „Smo\u0142a jest tak g\u0119sta, \u017ce lata mijaj\u0105, zanim skapnie. Jak bardzo jest wi\u0119c p\u0142ynna?” odpowiedzia\u0142 kiedy\u015b po prostu „Nie bardzo”. W oczekiwaniu na dziewi\u0105t\u0105 kropl\u0119 eksperyment jest stale obserwowany przy pomocy trzech kamer.\u00a0<\/span>Tutaj na \u017cywo mo\u017cna obserwowa\u0107 przebieg eksperymentu:\u00a0http:\/\/smp.uq.edu.au\/
\n<\/span><\/p>\n